Springruiterteam toont karakter in zinderende finale

Barcelona (26 sept. 2015) - De Nederlandse equipe is in de finale van de Furusiyya FEI Nations Cup als derde geëindigd, net achter de Britten. Hoewel beide landen 8 strafpunten hadden was de totaal tijd van de drie beste Britse combinaties net iets beter. België won.

Jeroen Dubbeldam, die als eerste van start ging voor het Oranje kwartet, noteerde met SFN Zenith N.O.P. drie springfouten. De regerend individueel en team Wereld- en Europees kampioen had een sluitende verklaring voor zijn tegenvallende prestatie: "Zenith is een bloedpaard en raakt snel gespannen. Deze wedstrijd werd in de open lucht bij kunstlicht verreden en dat was nieuw voor hem. Op het voorterrein ging het in de voorbereiding al mis. Zenith weigerde - wat niets voor hem is - voor een klein kruisje. Dan moet je toch even met het been komen en daardoor was Zenith in het parcours te veel voorwaarts en te gespannen. Jammer, maar dat is ook nog een gebrek aan ervaring", vertelde Jeroen.

Daarna wist Maikel van der Vleuten met VDL Groep Verdi TN N.O.P. de schade beperkt te houden tot één springfout en datzelfde resultaat zette ook Jur Vrieling neer met VDL Zirocco Blue N.O.P. Nederland moest een foutloze ronde realiseren om aansluiting met de kopgroep te houden. Een werkelijk weergaloze Gerco Schröder stuurde zijn Glock's Cognac Champ Blanc weer eens als laatste foutloos over het parcours. Gerco had er geen verklaring hoe het kon dat hij nu wel foutloos wist te blijven, terwijl hij op het WK en het EK, toen Nederland als zeker was van goud, fouten maakte.

"Die verklaring heb ik wel", zei bondscoach Rob Ehrens: "In Aken had Cognac Champblanc nog iets te weinig ervaring en verkrampte hij na een fout op de sloot. Nu heeft deze schimmel meer ervaring en met zijn bijna onbegrensde vermogen speelde hij met de hindernissen". Ehrens was wel van mening dat dit in technisch opzicht de zwaarte landenwedstrijd ooit is geweest. "De zwaarte zat niet zozeer in de hoogte en breedte van de hindernissen, maar in de afstanden ertussen. Daarin zaten steeds moeilijke keuzes, niet alleen tussen het aantal galopsprongen die gemaakt moesten worden, maar ook hoe de hindernissen moesten worden aangereden. Zo was er aan het begin van de laatste lijn een aan de maximale maat staande oxer, waar je van je lijn afwijkend overheen moest springen om maar voldoende ruimte te creëren om passend bij de delicate dubbelsprong met bovenin een heel smal wit plankje te komen. Het was echt een lastige wedstrijd en het zou misschien net te mooi zijn geweest om hier het outdoor seizoen, waarin we veel hebben gewonnen, ook nog winnend af te sluiten".